Op mijn vierde ben ik begonnen met judo en heb dat zo’n vijftien jaar beoefend (Joop Gouweleeuw en Jan Barends waren mijn leraren). Door blessures aan mijn polsen moest ik er noodgedwongen mee stoppen. Toen ik 19 jaar was kwam ik in aanraking met zen (Suiren-Ji in Leiden bij Zeshin van der Plas) en het was voor mij een openbaring dat er ook een andere benadering van de werkelijkheid bestond dan strikt rationeel. Observeer de ademhaling onder in je buik was de instructie. Wat een openbaring!
In 2003 ik maakte ik kennis met T’ai Chi Chuan. Mijn lerares Iona Zwennis inspireerde me enorm doordat zij kon demonstreren wat zachtheid en ontspanning kunnen brengen. Voor mij kwamen hier twee werelden samen: meditatie en martial art. Later ben ik ook lessen gaan volgen op de oefendagen in Delft en elk jaar ben ik te vinden op het kamp van Koos in Cortils.
Het voelt alsof ik in T’ai Chi mijn weg gevonden heb. En het mooie aan deze weg vind ik dat ik nooit uitgeleerd ben. Telkens als ik denk dat ik weer een stapje verder ben staat er weer een nieuwe uitdaging voor me klaar! Er is telkens weer ruimte voor verdieping. Daarnaast voelt het ook als een verruiming doordat de kennis uit T’ai Chi verrassend genoeg vaak ook heel bruikbaar is in alledaagse situaties of in strategisch handelen.
De twee aspecten waar ik eerder over sprak zijn voor mij nog steeds van belang. Ik ben echt geboeid door de martiale kant van T’ai Chi en zie pushing of sensing hands als essentieel onderdeel. Daarnaast voelt de regelmatige beoefening van de vorm als een afdaling in mijn lichaam en geest waarin steeds meer inzicht en begrip mag groeien. T’ai Chi zorgt ervoor dat ik VOEL dat ik leef, in plaats van dat ik geleefd word.
Ik vind het een geschenk dat ik T’ai Chi ook aan anderen mag overbrengen.